Meet Emre + mijn bevalling!

Het was wat stil op mijn blog en de reden van mijn afwezigheid is denk ik voor de meeste van jullie wel bekend, ik ben namelijk bevallen van een prachtige zoon en ik gunde mijzelf even een zwangerschapsverlofje. Vanaf nu wil ik wel weer het bloggen gaan oppakken, ik mis het namelijk enorm. En ik trap af vandaag met een persoonlijk artikel waarin ik in het kort mijn bevallingsverhaal met jullie deel en uiteraard ook een foto van Emre…

Het is alweer twee weken geleden dat ik na 40 weken en 2 dagen ben bevallen van onze zoontje Emre. De tijd vliegt enorm en ik kan mij bijna niet voorstellen dat hij alweer twee weekjes oud (jong) is. Ik ben in de nacht van dinsdag op woensdag 16 maart bevallen. Mijn weeën waren al begonnen in de nacht van maandag op dinsdag, al stelde ze toen nog niet zo heel veel voor. Toch heb ik de hele nacht niet meer kunnen slapen want de weeën kwamen wel ongeveer om de 8 minuten. Daarnaast voelde ik ook een bepaalde excitement, ik keek namelijk al een tijdje uit naar dit moment. Want van het zwanger zijn was ik inmiddels wel een beetje flauw en ik was uiteraard ook heel nieuwsgierig naar ons zoontje, nu kon het in ieder geval niet lang meer gaan duren…

De weeën werden in de loop van dinsdagmiddag pas wat heftiger en regelmatiger met een kortere tussenpauze. Toch zette het niet direct heel erg door en de weeën waren nog goed weg te puffen. Rond zes uur in de avond had ik pas 1 tot 2 cm ontsluiting, dus ik had nog wel eventjes te gaan. Rond negen uur had ik zo’n vijf centimeter en konden we vertrekken naar het ziekenhuis. Ik wilde heel graag in het ziekenhuis bevallen, gewoon voor mijn eigen gevoel. Mocht er dan toch iets onverhoopt misgaan, dan ben je in ieder geval op de juiste plek. Ongeveer om tien uur lag ik in het ziekenhuisbed en toen werden mijn weeën ook echt heftiger, ik kreeg zogenaamde persweeen. Het vervelende van deze weeën is, is dat je eigenlijk nog niet mag persen (ik had nog geen volledige ontsluiting) en het dus op moet houden. Vanaf dat moment werd het allemaal wel wat zwaarder en heb ik heel wat rekensommetjes in mijn hoofd gemaakt, puur om mijzelf af te leiden en dat werkte voor mij. Pas rond half twee in de nacht mocht ik beginnen met persen en wat voelde dat als een enorme opluchting. Op dat moment vond ik mijn weeën eigenlijk ook niet meer zo pijnlijk, ik vond het heerlijk dat ik er tenminste iets mee kon gaan doen. Na 96 minuten persen was daar dan eindelijk onze lieve kleine man Emre, helemaal gezond met alles erop en eraan!

Ik kijk terug op een enorm fijne bevalling (eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat ik dat zou schrijven over mijn bevalling, haha). Natuurlijk doet het pijn, maar ik kon goed omgaan met deze pijn en ik wist ook waarvoor ik het allemaal deed. Daarnaast ben ik ook heel rustig gebleven en lukte het mij heel goed om te blijven ontspannen. Van te voren was ik best wel bang om een paniekaanval(len) te krijgen tijdens mijn bevalling (ivm mijn angststoornis). Toch is dit helemaal niet gebeurd en voelde ik mij tijdens het bevallen juist sterker dan ooit…

Mijn zwangerschap vond ik best heel zwaar, vooral omdat ik weer erg veel last kreeg van mijn paniekstoornis. Voor mijn zwangerschap ging het namelijk hartstikke goed en had ik nog maar weinig last van mijn klachten, het was dus best heftig om mijn angstgevoelens weer volop terug te krijgen. Toch heb ik afgezien van mijn angstklachten een hele gezonde zwangerschap achter de rug met weinig “gekke” dingen of complicaties. Als ik nu terugkijk op zowel mijn zwangerschap als mijn bevalling dan zou ik het zo allemaal weer overdoen. We hebben namelijk nu een prachtig zoontje waar ik tot over mijn oren verliefd op ben!