Persoonlijk #4

Misschien al een klein beetje vernomen op Twitter maar misschien ook wel niet (helemaal als je me niet volgt uiteraard), het gaat namelijk niet zo goed met mij. Natuurlijk schrijf ik liever een positieve blogpost waarin ik vertel dat het fantastisch met me gaat, helaas is de werkelijkheid gewoon een beetje anders. En eerlijk is eerlijk ook de slechte dingen horen nou eenmaal (jammer genoeg) bij het leven…

Iedereen die mijn blog al langer volgt weet vast wel dat ik last heb van paniekaanvallen en dat ik daardoor straatvrees heb ontwikkeld. Mocht je het niet weten en het interessant vinden, dan kun je altijd even gebruik maken van mijn zoekfunctie rechtsboven in want ik heb hier al een aantal keren over geschreven…

Sinds een tijdje ben ik weer begonnen met een individuele therapie. Gelukkig gaat dit best wel heel goed en ik heb het gevoel dat dit op langer termijn ook zeker effect gaat hebben. Alleen op dit moment lijkt het juist helemaal averechts te werken. Ik heb de ene paniekaanval naar de ander (zo’n twee per dag). Het zijn ook nog eens hele heftige, die soms wel 20 minuten duren en geloof me dat is heel lang voor je gevoel. Hoe dit precies komt weet ik niet helemaal maar het heeft er vast mee te maken dat ik er nu echt heel veel mee bezig ben. Ook weet ik van mezelf als ik in een ‘slechte’ periode zit, het heel lastig vind om uit deze neerwaartse spiraal te komen. Vaak hou ik het zelf ook in stand (niet expres uiteraard) doordat ik continu denk “ik wil geen paniekaanval”omdat ik er heel erg bang voor ben. Dus angstig zijn voor de angst. Het ging een tijdje heel goed met me. Bijna leek het alsof ik alles weer kon, wat natuurlijk wel heel veel moeite en energie kostte maar dat maakt niet uit. Ik deed het tenminste! Dit was super goed voor mijn zelfvertrouwen maar doordat het nu zo slecht gaat, merk ik dat mijn zelfvertrouwen langzaam minder wordt. Ik baal hier ontzettend van en het doet me enorm veel verdriet dat ik nu zo terugglij en ik kan hier eigenlijk ook niet zo heel veel aan doen. Het positieve van dit alles is dat ik nog steeds heel veel vechtlust heb maar dit kan soms ook juist heel frustrerend werken. Ik wil gewoon beter worden en het duurt voor mijn gevoel eeuwig en ook heb ik het idee dat de top nog lang niet in zicht is. Toch geef ik niet op en ga ik nu ook gewoon door, ook al vind ik dit wel heel erg lastig…

Gelukkig heb ik wel mijn blog en alle dingen die hier bij komen kijken wat voor de nodige afleiding zorgt. Toch merk ik dat ik heel moe ben (psychisch) en dat alles mij net wat meer moeite kost dan normaal gesproken. Toch probeer ik twee super goede artikelen per dag te plaatsen, want ik blijf nu eenmaal een perfectionist. Voor mij is dit ook trouwens best wel een confronterende tijd, ik krijg namelijk bijna dagelijks persuitnodigingen in mijn mailbox die ik allemaal moet afzeggen. En als je je dan al zo rot voelt, dan maakt me dat af en toe nog wel wat verdrietiger…

Dit stuk heb ik puur geschreven om even alles van me af te schrijven, maar ook zodat jullie weten dat het niet zo heel goed met me gaat. Ik hoef helemaal geen medelijden, totaal niet nodig namelijk maar het is in ieder geval fijn dat ik misschien een beetje begrip krijg als ik bijv. niet zo enthousiast ben in een filmpje of niet zoveel FOTD plaats vanwege de aanwezige huiloogjes ;D. Wat ik in ieder geval van mezelf weet is dat ik door blijf vechten tot het bittere eind en dat ik hoe dan ook beter ga worden, ik word Sanne 2.0!