Meet Kayo!

Mocht je niet van paarden houden, dan kun je dit artikel beter overslaan. Al vanaf kleins af aan ben ik een paardenmeisje in hart en nieren. Mijn vroegere buren hadden altijd paarden en deze stonden zo goed als in onze achtertuin. Ik was hier heel vaak te vinden en vond het fantastisch om naar ze te kijken en om ze te aaien. Uiteindelijk na heel lang aan mijn ouders vragen mocht ik op paardrijles, dit was rond mijn 8e verjaardag. Ik was helemaal dolgelukkig en iedere zaterdagochtend ging ik samen met mijn vader naar een manege paar dorpen verderop. Mijn eerste pony waar ik op reed ‘Passe Partout’ was een heel lief witte ponytje die geen stap verkeerd zette en rustig rond sjokte. Op hem heb ik de basis dingetjes geleerd en uiteindelijk maakte ik nog de overstap naar ‘Bella’, zij was iets eigenwijzer maar nog steeds erg lief. Uiteindelijk gingen we verhuizen naar een andere provincie en hier ging ik natuurlijk ook weer op paardrijles en uiteindelijk kwam ik bij een manege terecht waar ik heel wat van mijn vrije tijd heb besteed. Ik was ieder vrij uurtje er te vinden en hielp mee met voeren, uitmesten en paarden verzorgen. In ruil hiervoor mocht ik en de andere meiden de pony’s rijden en dit vonden we natuurlijk helemaal fantastisch!

Op een gegeven moment was ik 18, ging ik op kamers wonen en ging ik eigenlijk een hele nieuwe fase in. De paarden werden even vergeten maar de liefde bleef uiteraard voor deze mooie dieren bestaan. Rond mijn 23e kocht ik mijn allereerste pony, het rijden en bezig zijn met paarden begon namelijk weer enorm te kriebelen. Mijn eerste pony was Bentley en zij was een New Forest pony en ze was ontzettend lief. Ik had haar in een manege staan in de stad Groningen en ik heb heel veel plezier met haar gehad. We gingen heel vaak samen op buitenrit en ze was ontzettend braaf en al snel kregen we een super goede band. Op een gegeven moment raakte ze kreupel en omdat ik op dat moment ook heel veel last kreeg van mijn angstklachten, ging ze in eerste instantie tijdelijk terug naar haar oude eigenaren. Zij konden de kreupelheid behandelen en ik had tijd om aan mezelf te werken. Uiteindelijk is Bentley niet meer teruggekomen maar ze zit nog altijd in mijn hart, want ik heb enorm genoten van de tijd die we samen hebben gehad.

Ruim tien jaar later begon het weer enorm te kriebelen, vooral ook omdat we nu wat meer buiten de stad wonen en er dus meer mogelijkheden zijn voor het hebben van een paard. Langzaam maar zeker ging ik een beetje kijken op Marktplaats en begon ik rond te vragen of er ergens in de buurt een pensionstal was of in ieder geval iemand met ruimte voor een paard. Het voordeel van buiten de stad wonen is dat iedereen elkaar kent en binnen no time had ik een adres gevonden. Ik ben daar wezen kijken en ik was positief verrast, op dat punt had ik nog geen paard maar ze beloofden om het plekje voor mij te houden zodat ik rustig verder kon kijken naar een geschikt paard. Het fijne is ook dat deze stal op ongeveer 400 meter van mijn huis is, ideaal dus! Mijn zoektocht naar een paard ging rustig verder totdat ik Kayo op het oog kreeg. Een super mooi klein paard die direct mijn aandacht had door zijn lieve uitstraling. Qua eigenschappen voldeed hij ook helemaal aan mijn wensen, ik was namelijk op zoek naar een recreatiepaard waar ik vooral gewoon lekker en ontspannen mee kon gaan rijden. Na een kijkje te hebben genomen bij hem op stal, een proefritje gemaakt te hebben, was ik op slag verliefd. Omdat ik bijna jarig was vroeg mijn man of ik Kayo wilde hebben voor mijn verjaardag? Ik vond en vind dit zo ontzettend lief van mijn man. Niet zozeer omdat het een ‘duur’ cadeau is, maar vooral omdat hij weet hoe graag en hoe gelukkig ik word van paarden. Het geeft mij namelijk heel veel ontspanning en daarnaast heb ik nu echt iets om zelf naar toe te gaan, even iets voor mezelf, naast moeder en vrouw van te zijn.

Eind december heb ik samen met mijn vader Kayo opgehaald en nu is hij alweer vier maanden mijn eigen paard. In het begin moesten we behoorlijk aan elkaar wennen en was hij wat onrustig. Ook hartstikke logisch want Kayo stond ineens op een andere stal met andere paarden en het was ook bijna oud & nieuw waardoor er ontzettend veel geknald werd. Ik was ook nog een beetje zenuwachtig en paarden pikken dit feilloos op. Nu vier maanden later kan ik zeggen dat er ontzettend veel verandert is. We krijgen steeds een betere band en iedere keer wanneer ik bij hem kom word ik onthaald met vriendelijke gehinnik. Samen hebben we al veel mooie ritjes gemaakt en ben ik ook al een aantal keren lekker op buitenrit geweest wat hij super braaf doet. Waar ik wel achter ben gekomen is dat hij ontzettend slim is en hier soms een beetje gebruikt van maakt maar gelukkig wordt hij niet gemeen en voel ik mij altijd veilig op zijn rug.

Kayo heeft in ieder geval mijn hart verovert en ik kijk ook enorm uit naar alle avonturen die we samen nog gaan beleven!